Patrick Smeets (61) is afkomstig uit Limburg, maar mag zich sinds een dik jaar Kortrijkzaan noemen. Het verhaal van hoe hij in Kortrijk terechtkwam, is niet om vrolijk van te worden. Maar sinds hij in Kortrijk woont, heeft Patrick zichzelf herontdekt en timmert hij aan zijn weg terug.
Patrick brengt zijn verhaal om mensen die het moeilijk hebben dat kleine sprankeltje hoop of moed te geven: “Blijf geloven in jezelf. Wees verdraagzaam en lief voor jezelf. Want als je zelf niet gelukkig bent, ben je niet in staat iemand anders gelukkig te maken ...”
Manusje-van-alles
“Zoals mensen aan mijn accent kunnen horen, ben ik van Limburg afkomstig. Ik draag het ondernemerschap in mijn bloed en na een eerste werkervaring bij Ford Genk, verkende ik verschillende sectoren. Zo heb ik in de immobiliën gewerkt. Eerst voor andere bureaus. Maar een werkgever die mij niet uitbetaalde en later ook een gebroken belofte van een ander kantoor, deden mij een afkeer krijgen van die sector. Het leek wel alsof ik telkens de verkeerde mensen tegenkwam op het verkeerde moment.”
“Wat ook eigen is aan mij, is dat ik graag eens iets nieuws uitprobeer. Helaas moet ik daarbij wel meestal van nul beginnen. Zo ook voor mijn volgende uitdaging: ik wou fotograaf worden. Vooral het artistieke aspect sprak me aan. Ik begon klein met een lokale wedstrijd in Tongeren. Mijn beelden vielen daar blijkbaar op en ik werd gevraagd om een solotentoonstelling te doen in cultuurcentrum De Velinx. Daaruit groeide dan weer voort dat ik gevraagd werd om andere expo’s te cureren en lezingen te geven. Hier ontstond mijn affiniteit met de kunstwereld.”
Financiële katers
“Tijdens deze periode deed ik ook opdrachten voor reclamebedrijven. Daar was vaak veel geld mee gemoeid. En dan op een dag in 2016, ging het allemaal fout. Mijn computer werd gehackt en volledig gewist. Ik had een back-up gepland naar een ander systeem, maar die was nog niet uitgevoerd. Gevolg: alles weg! Ook de opdrachten waar ik nog aan werkte. De financiële gevolgen waren groot en net zoals bij het immoverhaal, nam dit voorval alle zin weg om nog verder te doen.”
“Daarna werkte ik nog als freelancer voor reclamebureaus in de sociale sector. Ik deed die job graag, maar de tegenslagen van de afgelopen jaren hadden een financiële put achtergelaten. In 2023 had ik net een mooie nieuwe job, maar dan werd mijn vennootschap failliet verklaard. Alles wat ik nog had, werd door schuldeisers aangeslagen. Mijn job kon ik niet behouden. Ook mijn huis was ik kwijt. Ik had de bodem bereikt.”
Van nul herbeginnen
“Gelukkig kon ik op dat moment bij mijn zus terecht. Die was 40 jaar eerder al vanuit Limburg naar Marke uitgeweken en had daar een gezinnetje gesticht. Dankzij haar belandde ik niet op straat. Waarvoor eeuwige dank! Maar ik kon daar niet blijven wonen, dus moest ik opnieuw vanaf nul beginnen. Ik schraapte mijn moed bijeen en ging langs in het wijkcentrum in Marke. Daar kan je een beroep doen op de dienst wijkgericht sociaal werk, het vroegere OCMW. Ik werd er begeleid door maatschappelijk assistente Ann-Sophie Ryckewaert. Zij hielp me over mijn twijfel en schaamte heen.”
“Ik zocht zelf een studio en vond die in april 2024 in de Minister Vanden Peereboomlaan. Mijn ervaring in de immosector kwam daar goed van pas. Ik ontving een leefloon: € 1.200 per maand. Het is niet veel, maar wel genoeg om te proberen om mijn leven terug op te bouwen. Sinds ik in Kortrijk woonde, kwam ik regelmatig eten in volksrestaurant VORK in de Doorniksestraat. Voor mij is dit een schitterende ontmoetingsplaats. Je wordt er warm onthaald. Iedereen wordt er als een gelijke behandeld. Er zijn mensen van alle leeftijden en achtergronden. Allemaal met hun eigen verhaal.”
Tekenen als therapie
“In mijn kleine studio had ik veel tijd om na te denken. Op een bepaald moment had ik nog € 30 over voor de rest van de maand. Ik kon eten gaan kopen in de Colruyt, maar besloot om pennen en papier te halen bij Schleiper. Ik begon te tekenen, iets wat ik altijd al graag had gedaan. Het werkt bovendien therapeutisch. Als ik die eerste tekeningen toonde aan mensen, waren ze best onder de indruk. Ze vonden dat ik daar meer mee moest doen.”
“Als inspiratie voor mijn tekeningen gebruik ik de ervaringen van de afgelopen periode. Het mooiste voorbeeld daarvan is ‘Setting in Motion’. Dat werk symboliseert een kracht die alle mensen in zich hebben: de kracht om dingen in beweging te brengen door menselijker en verdraagzamer te zijn voor onze medemens. Ik heb het geluk gehad om dat zelf te mogen ervaren en wil die boodschap graag uitdragen. Uit dankbaarheid voor wat VORK voor mij betekend heeft, heb ik ‘Setting in Motion’ aan VORK geschonken. Het siert nu een muur in het restaurant.”
Dromen van de toekomst
“Intussen krabbel ik langzaam verder recht. Waar ik vroeger de foute mensen tegenkwam op het foute moment, kom ik nu de juiste mensen tegen op het juiste moment. Daarom hou ik zo van Kortrijk. Ik heb op veel verschillende plekken gewoond, maar wil hier nooit meer weg.”
“Via de RVA volg ik nu een programma, waarbij ik kan proberen om opnieuw een eigen zaak op te bouwen. Omdat ik me nu helemaal thuis voel in de kunstwereld, is het mijn plan om een kunstgalerij open te houden. Daar zou ik niet alleen mijn eigen werk tentoonstellen, maar vooral ook dat van andere kunstenaars. Voor veel van hen is het communicatieve luik een moeilijk gegeven. Ik wil hen daarbij helpen.”
“Ik woon nog maar een jaar in Kortrijk en ik heb de stad al enorm zien veranderen. Dat inspireert mij om ook zelf te blijven werken aan mezelf. Over verandering in de stad gesproken: ik ben heel benieuwd naar wat Abby zal teweegbrengen voor kunstminnend Kortrijk. Ik heb me alvast opgegeven als vrijwilliger en kijk er naar uit om ook daar nieuwe mensen te ontmoeten.”