Werkt de diplomatie nog in het tijdperk van de Trumps, Putins en Xi’s?

Diplomatie staat de laatste jaren in het middelpunt van de belangstelling, maar niet altijd in een gunstig daglicht. ‘Waar blijft de diplomatie?’ ‘Waar zijn ze, die diplomaten?’ Die vragen worden steeds nadrukkelijker gesteld naar aanleiding van de Russische agressie tegen Oekraïne, de Gaza-oorlog en het Israël-Iran-conflict. Ze zijn onzichtbaar, die diplomaten. En meteen is men geneigd tot hun onmacht te concluderen. En dan wordt al gauw over het ‘Einde van de Diplomatie’ gesproken. Maar met dat ‘einde van …’ kan men maar beter voorzichtig zijn. Fukuyama proclameerde in 1992 ook het ‘Einde van de Geschiedenis’, nauwelijks een jaar later begon die geschiedenis zich opnieuw te roeren en te woelen (Balkan, Caucasus, Centraal-Afrika …).

Ere-ambassadeur Johan Verbeke heeft in zijn recente “Logboek van een topdiplomaat” (Acco) de balans opgemaakt van een leven in de diplomatie dat hem van de burgeroorlog in Libanon over een staatsgreep in Burundi in de VN-Veiligheidsraad heeft doen belanden om uiteindelijk in Washington de loopbaan af te ronden. “Er is een perverse paradox in de diplomatie”, zegt hij. “Hoe slechter het er in de wereld aan toegaat, hoe meer de diplomatie opleeft.” En daarover zal hij het met ons hebben.

Spreker:
Johan Verbeke was 35 jaar diplomaat. Hij werkte wereldwijd, o.a. bij de VN, als kabinetschef en ambassadeur in Londen en Washington. Nu is hij gastprofessor in Brussel, Gent en Parma, waar hij lesgeeft over diplomatie en onderhandelen.