Wie onlangs iets ging drinken in het ABBY café, kon er het werk I+L (Image + Likeness) zien hangen. Het is deel van de nieuwe tentoonstelling FAITH NO MORE - Rituals for Uncertain Times, die loopt tot 01.03.2026.
Het werk is van de hand van Giovani Vanhoenacker, laatstejaarsstudent Beeldhouwen & Ruimtelijke Kunst bij Academie Kortrijk. Als Academie zijn we 'preus lik fjirtig' om het werk van één van onze studenten in het nieuwe museum te zien. We vroegen Giovani of hij ons kon meenemen in het verhaal achter zijn werk.
Voor de tentoonstelling ‘FAITH NO MORE - Rituals for Uncertain Times’ in Abby werd ik door directeur Sarah Keymeulen uitgenodigd om een werk te creëren voor het café, een plek die fungeert als ontmoetingsruimte binnen het museum. Die opdracht gaf mij de mogelijkheid om mijn ervaring als scenograaf te verweven met mijn zoektocht als beeldend kunstenaar. De architectuur van het Abbycafé ademt iets sacraals: de ruimte voelt als een eigentijds heiligdom. De rode, vleesachtige tint van het interieur verwijst naar de baarmoeder, een habitat, een oerruimte waar oorsprong, bescherming en kwetsbaarheid samenkomen. Het is een atmosfeer die naadloos aansluit bij de thema’s die ik in mijn werk onderzoek.
In I+L plaats ik mezelf tussen mijn ouders, die ik nooit samen in één ruimte heb gezien. De sculpturen zijn ruwe, fossiele afdrukken van waar we vandaan komen: onze wortels, onze aanwezigheid en hun afwezigheid. In de vormen zelf is iets verdwenen: alsof de ziel weg is, maar het nest, de cocon van wie ze waren, blijft achter. Ze tonen gelijkenis en verschil, spanning en macht : de formule die uitdrukt hoeveel goedheid en kwaad ieder mens in zich draagt.
Mijn vader verschijnt als een dierlijke, duivelse figuur, opgehangen alsof hij gekruisigd is: afgesloten, gevangen tussen kracht en verslagenheid. Mijn moeder straalt als een zachte, Maria-achtige figuur, een beschermende cocon die geborgenheid biedt.
Tussen hen sta ik, als een juweel. Twee verbrande balken symboliseren mijn innerlijke tweestrijd, mijn dualiteit. Ribachtige lijnen vloeien als water, als sporen die een boot trekt naar nieuwe oorden. De tekens die als tattoos mijn huid markeren - elk verbonden met een periode in mijn leven - zijn losgekomen uit mijn lichaam en verheven tot sculpturen. Ze worden gedragen en getoond als iets waardevols en belichamen wat voortkomt uit de sculpturen van mijn ouders : het “+” - teken in de titel van het werk (I+L), waar hun aanwezigheid en mijn eigen bestaan elkaar ontmoeten.
Het werk laat zien hoe ik, net als velen, houvast zoek te midden van innerlijke breuklijnen. I+L vraagt de toeschouwer door een symbolische scheur te kijken - een opening die zij zelf activeren - en zo leegte en nabijheid tegelijk te voelen. Daar, precies in dat spanningsveld, doemt de vraag op die mijn hele zoektocht doordringt: Wat ben ik geworden?
