Fotokunst
Maarten ging aan de slag vanuit zijn buikgevoel, zijn ervaringen en gevoelens. Verlies op vele vlakken maakten de dagen donker. Verborgen in de cocon van de coronaperiode werd er een masker opgezet. De beeldenreeks is een visualisering naar soorten maskers en hun drager. Aarzelende pogingen om de complexiteit te vatten. Heeft hij het masker nu zelf aangesnoerd of heeft iemand hem in die positie gebracht. Laat het gecensureerde masker vallen en erken de rauwheid.
De rots die als iets zwaar wordt beschouwd, een tunnelvisie, op de grond geslagen, van veraf tot dicht op de huid. Alsof de rots zelf op zoek is naar een mensenlijf ofwel gewoon een plek wil om tot rust te komen.
De driehoeksman heeft iets prehistorisch en futuristisch tegelijk in zijn somber zijn. Zijn houding is nobel en nederig, maar toch ook open in de tristesse.
Wat er nog volgt in het traject, zal nog wat onderzoek vragen. Het vergt veel tijd en heldere momenten die dan transparant kunnen vast gelegd kunnen worden.
Zo is er nog een idee om de rol van de rots, die als iets zwaar word beschouwd, uit zijn functie te ontslaan en het te ontkrachten. Zo dat er een contradictorisch betekenis ontstaat. Want ergens is er nog altijd een spanning in het zicht. De rots die zweeft als een magneet die afgestoten word van zijn tegenpool.
De essentie zoeken in het veld van oneindig vele mogelijkheden. Rust. En de weg daar naartoe. Ook hoe het niet lukt. De mislukking, het falen, de imperfectie. De illusie misschien?
