° 1940 - Aalbeke
huidige woonplaats: Marke
Haar vader was schrijnwerker, haar moeder huisvrouw als dochter van vlaswerkers uit de Markebeke.
Het gezin Leman-Vanhalst stond erop dat hun kinderen zouden verder studeren. Hun stille droom was dat hun kinderen in het onderwijs zouden geraken. ‘Leraar-zijn’ was toen nog een beroep met aanzien (en een verzekerd inkomen). Alle 4 (nog 2 broers en een zus) zijn ze erin geraakt.
Als jong kind reeds had Lucrèce grote interesse voor taal, interesse die door (favoriete) leerkrachten nog extra aangezwengeld werd. Van de Handelsschool schakelde ze over naar het regentaat. Drie jaar later werd ze regentes Nederlands – Engels – Duits. Negentien jaar jong was ze.
En van taal maakte ze haar beroep. Ze werd leerkracht taal (Nederlands) in het Ten Broele Instituut Kortrijk.
Tijden zouden veranderen …
Als onderwijzeres mocht je (tot 1962) niet gehuwd voor een klas staan. Toch was Lucrèce van plan in de winter van dat jaar te trouwen met Karel Craeynest en in Marke te komen wonen. Zo was ze tenminste verzekerd dat ze tot het einde van het schooljaar mocht blijven les geven. In de loop van datzelfde jaar werd de wetgeving in dit verband aangepast en de discriminatie werd opgeheven. Zo kon ze les blijven geven.
Het gezin Craeynest-Leman telt 4 kinderen.
Van bij de oprichting van de Markse Kunstkring Joost De Clercq (1971) werd ze bestuurslid. Dit bleef ze zo’n 40 jaar. Ze was een bezielde trekker in dit bestuur en zocht hoe de creativiteit van de Markse jongere kon worden gestimuleerd.
Karel, haar echtgenoot, werd zwaar ziek en overleed tenslotte aan een kanker (1993). Lucrèce bleef niet bij de pakken zitten en werd gedurende 10 jaar vrijwillig-lesgeefster in het Migrantencentrum te Kortrijk. Twee voormiddagen per week Nederlands, tot dit lessenpakket zou overgenomen worden door het Volwassenenonderwijs (de Centra Basiseducatie, ...).
Opnieuw op zoek naar een nieuwe uitdaging.
De Vrije CentrumSchool in Marke had een aantal anderstalige leerlingen op school en vroeg aan Lucrèce of zij de moeders van die kinderen Nederlands wou aanleren. Ook dit heeft ze zo’n 10 jaar op zich genomen.
Met veel enthousiasme leidt Lucrèce op vandaag de wekelijkse praatgroep met anderstaligen in het Ontmoetingscentrum Marke.
‘Taal leren’ is meer dan een passie. Het toont tegelijk hoe je taal bruikbaar kan maken voor anderstaligen waardoor ze een gelijkwaardige plaats kunnen innemen in de gemeenschap.