° 1998 - Addis Abeba, Ethiopië
huidige woonplaats: Marke
Toen haar moeder stierf was Frehiwot Kebede 5 jaar jong en kwam ze in het weeshuis terecht. Goed anderhalf jaar later wordt zij op het vliegtuig geplaatst en naar België overgevlogen.
Meteen wordt zij Evi en maakt ze deel uit van het gezin Claesen in Diepenbeek. Dit gezin heeft 3 eigen kinderen, 2 pleegkinderen en 7 geadopteerde kinderen (uit Chili, Haïti en Ethiopië). Een groot nest. En toch zou het nooit als een echt nest aanvoelen, nooit haar nest.
Veel tijd om zich aan te passen en te wennen aan haar nieuwe thuis krijgt ze niet. Al snel moet ze samen met de anderen naar school. Gezien ze (nog) geen Nederlands begrijpt wordt ze (zoals gebruikelijk) in een ‘jongere’ klas gezet.
Om rond te kunnen draaien, moet het gezin zich goed organiseren. En als jongste van de bende moet je gewoon de anderen volgen …
Veel tijd en ruimte om jezelf te worden krijg je niet. Bovendien worden de meeste beslissingen voor jou gemaakt, zonder je hierin te kennen. Het CLB adviseert een technische richting (dus kapster), zo zij het. De maatschappelijk werker van de adoptiedienst komt op bezoek terwijl zij op school is, alles gaat goed … zelfs als je hunkert naar jouw thuis in Ethiopië.
Onder je eigen capaciteiten moeten functioneren, ondermijnt jouw zelfrespect.
Toen zij 16,5 – 17 jaar werd, houdt ze het voor bekeken en vertrekt uit het gezin. Ze slaapt bij vriendinnen tot ze maanden later terecht kan in een opvanghuis voor thuisloze jongeren.
Een kind adopteren doe je niet zomaar …
(…) we hebben er altijd van gedroomd om kinderen te adopteren. Er zijn zoveel kinderen die in schrijnende armoede moeten opgroeien. Als we zo’n kindje konden helpen door het te adopteren, waarom dan niet?’’
Een adoptiekind komt met een rugzak. Die moet alles achterlaten en voelt zich in de steek gelaten. Je moet constant zelf je plaats veroveren terwijl tegelijk anderen kiezen en beslissen over wat best is voor jou. Je moet jezelf verliezen en een nieuwe naam dragen om gemakkelijker door het leven te gaan maar toch het (dagelijks) racisme mee te maken.
Dit alles trekt diepe sporen …
Frehiwot is gestopt met atletiek en modellenwerk. Twee dingen waar ze goed in was. Ze moest eerst rust kunnen terugvinden. Tegelijk vindt ze haar familie terug.
Via haar man en zijn tantes heeft ze opnieuw Amhaars leren spreken. ‘Als ik me verdrietig voel, kan ik nu rechtstreeks bellen met mijn zussen in Ethiopië, zonder tolk. Ik heb hun alles verteld: ook dat België niet het grote paradijs is en dat ik hier een tijdlang thuisloos ben geweest. Daar schrokken ze toch van.’
Samen met haar man Kaleb heeft Frehiwot twee kinderen, een derde op komst.
Frehiwot – Evi Claesen heeft een job, hoeft niet meteen een carrière. Ze wil vooral een goeie mama zijn en bewijzen dat ze het beter kan.
Voor wie geadopteerd wordt is het belangrijk om een aanspreekpunt te hebben die je helpt geloven in je eigen capaciteiten, je eigen kunnen. Hier wil ze werk van maken.